Mijn Droom...

Ik kan wel eens niet slapen. Dan lig ik wakker en dwalen mijn gedachten af, zoekend naar de precieze oplossing van waar de schoen wringt. Maar dan denk ik, oeps.. misschien moet ik me weer wat meer richten op wat ik wel wens in plaats op wat ik niet wens in mijn leven. Want ik heb namelijk wel een Droom.

En ik ben geen Martin Luther King. Toch droom ik al zolang ik een bewustzijn heb van een SAMENleving waar iedereen op zijn plek is. Waar zowel kinderen als volwassenen zelf de omstandig-heden creëren kunnen, om zich veilig te voelen. Veilig, en vrij, en in staat om het beste uit zichzelf te halen. Je volledige potentieel te (kúnnen, niet moeten!) ontwikkelen. Wat dat ook moge zijn. Zolang je er zelf maar tevreden mee bent. Doen waar je goed in bent. Ten behoeve van je eigen welzijn en dat van een ander. Een omgeving waarin rust, liefde genieten, gezondheid en respect bovenaan staan.  Noem mij een hippie. Maar dit is waar ik naar verlang. Een plek als de Shire.

Terug naar de natuur.  Waarin ieder zijn talent als vanzelf ontdekt en kan inzetten en ontwikkelen om dat er van nature een beroep op wordt gedaan. Waar ruimte is voor alle soorten mensen. Er hoeft geen geld verdiend te worden. Je hoeft alleen maar je bijdrage te leveren op de manier zoals jij dat het beste kan. En samen zet je prachtige dingen neer en til je de leefomgeving en mogelijkheden om te ontwikkelen naar een hoger niveau.  Want er is eten. Er is onderdak. Er is energie. Er zijn toch zeker meer mensen die dit willen.

Mensen die bereid zijn om dan dus ook niet meer te hebben dan nodig is. Meer dan nodig om gelukkig te zijn en om je bijdrage te leveren, aan een zinvol bestaan. Waar mensen gemoedelijk bij elkaar wonen en een beroep op elkaar kunnen doen. Waar we dingen delen. Waar je altijd bij elkaar kan aankloppen. Waar allerlei leefvormen zijn, waar ouderen en kleine kinderen van elkaar kunnen genieten en leren. Waar we zorgen voor elkaar. Waar we ons kwetsbaar kunnen opstellen en écht verbonden kunnen voelen. En er is tijd. Tijd om te zijn en te ervaren. Tijd om elkaar te waarderen en zinvol bezig te zijn.

Tijd om 'gewoon' te schilderen, te tuinieren, te spelen, of muziek te maken. Gewoon, te zijn. In je kracht staan. Al is dat bijvoorbeeld enkel, zorgen voor een ander. En energie en zin om te bouwen, onderhouden, leren en genieten.  Je kan elkaars lasten verlichten en tijd en ruimte verschaffen zodat ieder het eigen beste ding kan doen waarmee hij een bijdrage levert. De een doet de moestuinen met liefde, de ander rent achter de kleuters aan. Iemand bakt brood, en iemand onderwijst de kinderen, een ander ontwikkelt methoden voor het winnen van natuurvriendelijke energie. Waarom is dit zo moeilijk te realiseren.

Het is toch simpel dacht ik? We bouwen huizen en auto's en hele systemen die zichzelf in energie kunnen voorzien. We zijn zuinig op de natuur. We hebben respect voor alle leven wat er is. Af en toe komt dit weer boven drijven, en dan denk ik ach. Zo zit het nou eenmaal niet in elkaar. En dat stemt mij droef. Maar waarom niet? Waarom maken we het niet zo in elkaar? Als wij het allemaal willen dan kan het, toch? Aan wie geven wij de macht? Misschien is het tijd om op te staan en hiervoor (geweldloos) te strijden. Als we durven tenminste...

Ben je een zandzak of een vuurblazer?

Je komt dagelijks vaak verschillende mensen tegen waar je even een praatje mee maakt. Soms gaat het nergens over, soms gaat het om wat er op dat moment speelt in je leven.

Ik heb gemerkt dat ik mijn gemoed soms toch iets te veel laat beïnvloeden door de manier waarop mensen tegen mij praten of hoe ze in het leven staan. Ik ben dan als een hete-luchtballon die hoger of lager gaat vliegen al naar gelang mijn gesprekspartner een zandzak of vuurblazer is. Een zandzak, is iemand, die verzwarende zakken met zand aan je mand hangt, en je met subtiele of minder subtiele, bedoeld of onbedoeld een beetje naar beneden haalt. Je voelt jezelf misschien wat defensief worden, en je weet niet waarom. Na het gesprek voel je dat je energie gedaald is, en wederom weet je soms niet waarom.  

Het komt door die zandzakken. Ze trekken je naar beneden. Energie zuigende mensen die alleen maar beren op je weg plaatsen, omdat ze dit zo gewend zijn, of omdat men de wereld bekijkt vanuit het perspectief wat allemaal een mogelijk risico of bedreiging kan zijn voor de status quo die men  - vaak zonder het te beseffen - halsstarrig probeert te behouden. Misschien omdat ze zich aan je optrekken als een boei, en je daarmee naar beneden halen. Ook om je te behoeden voor gevaar, met als ongewenst bij-effect dat je gewoon niet opstijgt.

Aan de andere kant, is het soms zo dat je juist vol van energie en opwinding, met meer zin en enthousiasme van een gesprek of ontmoeting wegloopt. Deze mensen zijn (voor jou) vuurblazers. Ze zien en benadrukken de mogelijkheden, de positieve kanten van wat ze aan je zien en de keuzes die je maakt. Ze blazen vuur in je ballon en je stijgt er van op. Ze helpen je een bredere blik te krijgen, en meer overzicht. Want je vliegt hoger. Perspectief! En zin. Dat is veel, maar dan ook veel leuker.  

Je hebt ze beide nodig, wat vuur en wat zandzakken, om in balans te blijven. Je wilt niet voortdurend de lucht in schieten en ergens blijven zweven in dagdromen en luchtkastelen, maar je wilt ook niet aan de grond genageld zijn, immobiel en niet in staat om vooruit te komen. Ik vind het wel fijn om dit zelf een beetje in de hand te hebben, en niet af te laten hangen van willekeurige ontmoetingen met zandzakken en vuurblazers dus moet ik hiertussen een beetje bewust navigeren zodat ik mijn eigen koers kan varen. 

Het is fijn dat je je er een beetje bewust van bent, wanneer je je iets minder lichtvoetig en met minder energie voelt na een ontmoeting. Het wil niet perse zeggen dat dit komt omdat het waar is wat de ander zegt. Iedereen heeft zijn eigen waarheid, het is maar net wat het met je doet. Nog mooier is wanneer je het direct herkent en een beetje kan sturen of inkorten. 

Ook al is vuur leuker :) je hebt ze wel allebei nodig. Gelukkig kun je dan zelf een beetje doseren..

Mijn vader

Dit is mijn vader, Harry Heijmer. Dit was ongeveer in 1984 schat ik, hij was toen zo'n beetje net zo oud als ik nu ben. Ik heb deze foto gemaakt, ik was een jaar of zeven, of acht misschien. Dit is de mooiste foto die ik heb want zo kan ik me hem herinneren.

Helaas is mijn vader niet ouder dan 41 geworden. Ik heb nooit een volwassen gesprek met hem kunnen voeren, behalve in mijn verbeelding, en dat mis ik nog steeds wel eens. Geen vaderlijk wijs advies, geen tekst en uitleg over wat de juiste keuze is, hoe verkeerd die jongen voor mij zou zijn of hoe je een geluidsinstallatie installeert. Hoe je een band verwisselt, en hoe belangrijk wiskunde is voor mijn toekomst. Ik kan mij herinneren dat hij het soort man was die mij liet kijken naar de sterrenbeelden in het donker, en daar uitleg bij gaf. Nog altijd probeer ik de grote en de kleine beer te vinden en denk ik daaraan terug, me weer verwonderend over de magie van de kosmos. Hij liet ons lezen in de encyclopedie - bij afwezigheid van Google - en kennis was belangrijk. Hij leerde mij de waarde en schoonheid van fotografie. Ik kon met hem schaken en vast ook goed met hem sparren over de te nemen zet. Wat zou hij internet mooi hebben gevonden, en alle gadgets, computers en platte tv's. Ik kan me herinneren, dat hij een keer thuiskwam met Pong. Het allereerste computerspelletje. Hij kon dingen uit elkaar halen en weer in elkaar zetten. Hij deed dingen zoals het hoort, de kerstlampjes elk jaar weer netjes op het daarvoor bestemde houdertje, en fietswielen elk najaar insmeren met vet. Ik weet niet hoe het zou zijn. En toch kan ik me ook voorstellen hoe hij zou zijn geweest en wat hij zou zeggen. Hij is een heus personage in mijn interne adviesraad. Hij vertegenwoordigt de ratio en de wetenschap, en 'doing the right thing'. Ik luister er dus niet altijd naar...

Hij had HTS werktuigbouw gedaan en werkte bij Hollandse Signaal apparaten, en ik vond hem de slimste man op aarde. Hij kon alles maken en bedenken. Zo herinner ik hem mij. Alle sleutels in de schuur hingen op grootte op een rijtje, en hij maakte een wereld die ordelijk was en alles zou gaan zoals het hoorde. Natuurlijk, werkt het niet zo.

Op 6 juli 1988 nam hij op 41-jarige leeftijd afscheid van deze wereld.

Nu, 27 jaar later, op vaderdag 2015, schrijf ik een stukje over hem. Omdat ik niks over hem kan vinden, op een oude voetbalfoto na. Hier sta ik ook rond diezelfde tijd met mijn vader op de foto.

En ook omdat het zo merkwaardig is, dat zijn enig zoon, nu 41 jaar, precies zo oud als mijn vader is geworden, een kleinkind ter wereld mag brengen met een uitgerekende datum om geboren te worden op 6 juli 2015. Tijd van leven en tijd van heengaan.

Hij loopt nog steeds - ergens daarboven - met ons mee, en ik neem zijn advies, zoals ik denk dat het zou zijn geweest, nog steeds ter harte. Of niet.

Op al het goeds van vaders en opdat ze herinnerd mogen worden!

Lego vs. Minecraft - De beleving van verantwoord

Wat is meer verantwoord in jouw beleving: je kind speelt 4 uur met lego. Of: je kind speelt 4 uur Minecraft op tablet of playstation.

Mijn reactie is van nature (wacht, van nature? Of van aangeleerde opvattingen?) dat het natuurlijk beter is om 4 uur lego te spelen.

Lego is oldskool, lego bevordert de creativiteit. Deden wij vroeger ook, uren met lego spelen. Is goed voor ze. Even lekker analoog.
Als ze wat ouder worden, kunnen ze van handleidingen de mooiste dingen in elkaar bouwen, dit is natuurlijk goed voor ruimtelijk inzicht! En voor leren tekening lezen!

Nader beschouwd is bij Minecraft niets minder het geval. De mooiste creaties worden in elkaar gezet, hele stroomcircuits legt mijn zoonjte van 6 al aan door naar youtube-tutorials te kijken, en zijn boekjes te bestuderen. Nu kan hij zelfs drankjes brouwen met onderstaand brouw-schema: of het nou Engels is of Nederlands, maakt ook niks uit. Hij probeert het te lezen, omdat hij het heel graag wil leren. Mijn project-engineer in de dop!

En ze werken hieraan ook nog gewoon samen, en geven elkaar tips, wel gifdrankje je op wel monster moet gooien.

Mijn mening is dus wel enigszins bijgesteld. En tuurlijk, ook moet er genoeg beweging en frisse lucht genoten worden, en niet alleen maar naar blokjes (analoog of digitaal) gestaard worden. Maar de mening naar een digitaal instrument is soms wel wat kort door de bocht, en wordt gauw verworpen.

Genoeg methoden op de nieuwerwetse manier die ook de creativiteit, nadenken, vooruitdenken, zelfs lezen en talen leren stimuleren.

Mijn definitie van succes...

Als je al je bezigheden weer eens bij elkaar veegt, de balans opneemt en je wilt focussen op de uitgezette koers, of misschien wel op een nieuwe koers, dan komen er altijd wat van die vragen terug.

Vragen als, wat zijn je doelen, voor de lange termijn, waar zie je je zelf over vijf jaar, en meer van die hersenkrakers. Als je dit wat vaker doet, dan gaat het steeds sneller. Je doelenmachine is wat getrainder, je focus is snel weer op peil.  Fijn, om min of meer op koers te zitten. Vandaag had ik ineens een heel eenvoudig maar zeer waar antwoord, op de vraag 'wat is nu jouw definitie van succes?'

Hier zie je het 'Doe-boek' vd Doe fabriek

Een jaar of vier geleden heb ik voor een goed doel, een boekje geïllustreerd en vormgegeven, wat verder voor mij weinig aandacht opleverde, en voor zover ik weet, niet veel verkocht werd.
Wel een leuk boekje, maar ik had het graag in boekenwinkels gezien, of (meer) verkoop en bekendheid, en een teken dat kinderen het leuk vonden. Hierna heb ik nog een leuk boek geïllustreerd, met hetzelfde resultaat. Daarna heb ik geen echte ambitie meer gehad om nog kinderboeken te illustreren.

Maar nu, jaren later, brengt het mij toch enorm veel plezier en dankbaarheid, omdat Jesse - mijn zoontje van zes - dit boekje toch zeker een paar keer per week uit zijn boekenkastje haalt. Hij is helemaal weg van de avonturen van het kleine wormpje wat er in staat, en wil het keer op keer weer lezen en bekijken. Hoe blij hij ervan wordt, zonder dat hij wist dat dit ooit mijn intentie was, dan is dat naast een geluksmomentje.. ook succes.

Hier zie je 'Wormpje' die in een croissantje woont. Heel normaal toch?

Dit zorgt ervoor dat mijn definitie van succes voor dit onderdeel verandert, en ik ben er helemaal tevreden en dankbaar over. Het inspireert mij om weer over een nieuw kinderboekavontuur na te denken en weer wat schetsen te maken. Puur en enkel uit het oogpunt van plezier, kinderlijke fantasie, samen lezen en lachen om een lief diertje, en niet vanuit verkoop of publiciteit.

Wormpje gaat zijn moestuin in.

Dus eh.. Wormpje, bedankt!! Misschien krijg jij nog wel een vervolg!

De zin en onzin van Babypraat

Toen mijn zoontje Jesse klein was, heb ik mensen om ons heen meermalen geërgerd gevraagd niet in baby- en kinderklets-taal, maar normale grote mensentaal tegen hem te praten. Want dit was inmiddels pedagogisch en onwikkelingspsychologisch een bekend aanvaard inzicht in alle media rondom kleine kinderen en zou bevorderend en stimulerend zijn voor taalontwikkeling. Sterker nog, babypraat is slecht voor de ontwikkeling.

Met kromme tenen hoorde ik tegen hem gepraat worden als "Doet ie hapjes eten ja? Ja? Doet ie mondje open goed zo...". En ik was er van overtuigd dat het op de een of andere manier een normale taalontwikkeling zou belemmeren.

Aan iedereen die ik terecht heb gewezen: Sorry. 

Ik bedacht mij deze week dat er waarschijnlijk ook zo tegen mij en mijn broer gepraat is vroeger. En met onze taalontwikkeling is echt helemaal niks mis. Sterker nog, ik kon als eerste lezen in de klas en had een 8, ik kan me het moment nog zo voor de geest halen. En ik heb een liefde voor taal, die misschien wel ontstaan is door het luchtig te maken, in plaats van ontwikkelingsgericht. Wie zal het zeggen. Dit is natuurlijk niet echt bewijs, het is maar een enkel geval.

Kijk ik naar onderzoeken naar dit onderwerp, vind ik elkaar volledig tegensprekende onderzoeken, het is maar net hoe je er naar kijkt, en hoe het onderzoek uitgevoerd wordt.

Tot voor kort was de trend: praat normaal tegen je kind, geen babypraat, en volwassen, complexe zinsconstructies. Hoe meer taal en woorden hoe beter. Wel met het oog op het produceren van een prestatie-robot mijns inziens als je het onderzoek leest, maar ok. Lees hier verder. En natuurlijk zeg ik niet, praat niet normaal tegen je kind. Ik bedoel alleen maar te zeggen, praat zoals het goed aanvoelt, en vermijd niet halsstarrig kindertaal of versimpelde uitleg. 

Het meest recente inzicht is (deze week): babypraat is juist goed voor de ontwikkeling van je kind. Het is namelijk niet het aantal worden wat tegen het kind gepraat wordt, maar hoe en in welke context. Geanimeerd praten en babypraat zorgt voor een betere ontwikkeling. Klik hier om er meer van te lezen. Het is toch ook niet voor niks dat iedereen geneigd is om baby-achtig en geanimeerd te praten als ze communiceren met een klein kind? Het is zelfs zo dat iedereen dit van nature doet (met uitzondering van vrouwen die te kampen hebben met een post-partum depressie, dat zegt ook al wat!). 

Mijn eindconclusie en tip en advies voor alle jonge ouders: Wees gewoon liefdevol en betrokken, praat om contact te maken met je kind, schuw geen moeilijke woorden en schuw ook geen babypraat. Wees en doe gewoon hoe jullie zijn en trek je niet teveel aan van onderzoeken en verantwoord bezig zijn. Zoals in heel veel gevallen: volg je gevoel en intuïtie, dan komt het goed!

Praktische tips voor hooggevoeligen (en HSP kinderen)

Wanneer een etiket in kleding aanvoelt als een cactus omhuld met schuurpapier. Wanneer een randje in je sok je mateloos irriteren kan (wat moet dat ding daar??) en wanneer licht, lawaai, drukte en veel mensen je soms uitputten kan.

Dan kan het zijn dat je een wat gevoeliger zenuwstelsel hebt dan gemiddeld. Dit wordt ook wel hoogsensitief genoemd. Wel twintig procent van alle mensen is zo, dus zo bijzonder is het niet. Het is niet dat je paranormaal bent, gewoon, wat gevoelig. Het kost meer energie dan bij niet gevoeligen, om je te handhaven in een wereld met vaak net iets te veel prikkels.

Jaren geleden kwam ik tot de conclusie (of eigenlijk, koos ik te concluderen) dat ik ook zo ben. Ik heb geleerd om er van te houden en het te koesteren, en de voordelen er van in te zien. Naast dat het in een drukke wereld soms een last is, is het ook een gave. Nu ben ik ook nog eens gezegend met een creatief en fantasierijk hooggevoelige zoon van inmiddels 5 jaar, Jesse. Dat noodzaakt mij om de invloeden van de buitenwereld soms wat te verzachten, en prikkels te vermijden. Of na drukte te relaxen en bij te komen.

Wat ik de laatste jaren geleerd heb van Jesse, zijn de volgende praktische tips:

• Koop sokken zonder die akelige rand bij de tenen: voor kinderen en dames in ieder geval bij de Action te koop.
• Koop t-shirts zonder label in de nek, bijvoorbeeld Hema, en H&M.
• Onderbroeken zonder label: nog niet gevonden. Die knip ik er uit.

Algemeen:

• Probeer niet teveel op een dag te plannen zeker als je met je HSP kind bent. Als het spontaan gebeurt kan drukte goed, maar gepland kan uitmonden in stress.
• Noodzaak: af en toe een pyjamadag, gordijnen dicht, kussens/dekens op de grond, spelletjes doen en lekker in de kamer picknicken :)
• leer/lees over Mindful leven... ook voor je kind.

En een hele leuke die we sinds vorige week uitvoeren, en echt een ultieme kalmerende afsluiter van de dag is: geen licht aan in de badkamer en een stuk of 8 waxinelichtjes aan, ontzettend gezellig, of je nou alleen een douche of een bad hebt, maakt niet uit. Je HSP kind zal dit fantastisch vinden. Kun je heerlijk bij kletsen, mooi voor het slapen gaan. En trouwens ook in je eentje heel erg relaxed om bij te komen of natuurlijk romantisch met iemand anders...



Voor meer informatie en tips raad ik aan dit boek te lezen : Het hoogsensitieve kind van Elaine Aron.

Zij is de grondlegster van het begrip HSP (Elaine Aron) schreef meerdere boeken hierover, met een wetenschappelijke fundering maar heel fijn en begrijpelijk te lezen.

What comes around goes around

Een tijd geleden las en schreef ik veel over 'Personal branding', waarbij de term nog steeds een beetje populair overkomt maar het gaat om je echte, 'authentieke' ik te presenteren, te etaleren, te tonen aan de buitenwereld, zodat uiteindelijk de dingen die echt bij je passen op je af komen. Daarbij hoort natuurlijk eerst het vaststellen van je echt eigen ik. Dat is een hele zoektocht. In feite is het er allemaal al, maar we zijn zo verward door alle jaren leven en overtuigingen, dat we er een ware kruistocht van kunnen maken.

Er komt zo'n moment waarop de waarheid beleefd en ervaren wordt, en de eenvoud ervan je ontroeren kan. De zoektocht is meer een strijd met de overtuigingen van het ego, die (nog) niet loslaten kan. Pas als het vertrouwen en het lef er is.

Ik stel me zo voor dat het is als de ridders die bij het kasteel van Doornroosje willen komen, zich worstelend en ploeterend een weg proberen te banen door de doornstruiken, en gehavend onverrichter zake weer af moeten druipen. Pas op het juiste moment komt daar de juiste persoon en wijken de struiken uiteen. En nee... het leven is geen sprookje... maar het avontuur van de zoektocht is magisch en dat vind ik genieten!

Peter Ellenshaw - Sleeping Beauty - Sleeping Beauty's Castle - Aurora's Rescue

Mijn eigen zoektocht ben ik ook gestaakt en ben meer gewoon gaan doen waar ik zin in had. 'Volg je hart' noemen ze dat ook wel. En nu, komen de dingen toch wel vanzelf naar me toe, het is een soort Karma, het is iets met de Law of attraction, om pure logica en natuurwetten natuurlijk niet te vergeten!

Personal Branding zei iemand al eens, gaat o.a. om de vraag: waarvoor zou jij nu echt graag gevraagd willen worden?

Vandaag ben ik gevraagd om ergens te zingen bij een opening, en ik ben vandaag gevraagd om een serie illustraties te maken voor een gemeente. Behalve dat dat heel leuk is en precies is waarvoor ik gevraagd had willen worden, vind ik het vervolgens spannend en komt de kritische en onzekere twijfelkont - ik gelijk om de hoek kijken.. maar die moet maar weer even wat anders gaan doen! Nu even gaan met de banaan!

Handige app voor youtube op de iPad

Superhandige app voor het 'downloaden' (in Cache zetten) van filmpjes voor kleuters die het leuk vinden om zelf filmpjes te kiezen op youtube, maar je wilt de rommel eruit filteren.

Mijn 4 jarige kleuter is er gek op om filmpjes op de iPad via Youtube te kijken. Vooral, om het zelf te kunnen kiezen. Maar nadat je een zoekterm hebt ingevoerd en je denkt laat hem lekker surfen: NOT dus, want er staat binnen no time rotzooi tussen wat echt niet geschikt is voor kinderoogjes. Dus, zonder strikt (en dus voortdurend) toezicht youtuben, kan niet. Je moet er bijzitten, en hier en daar even terug of iets anders intypen.

Maar nu ontdekte ik een hele handige app: McTube pro (je hebt de betaalde versie nodig) voor ongeveer €1,79. Hiermee kies je geschikte filmpjes uit en je zet ze in 'Cache'. Downloaden van Youtube mag niet, maar 'in cache' zetten wel. Termverschil. Je kan ze hierna wanneer je offline bent, gewoon op je iPad bekijken. Dus je kiest samen leuke geschikte filmpjes, en wanneer je de iPad offline zet (in vliegtuigmodus bijv.) dan kan je kind even gerust kijken en kiezen uit de filmpjes in McTube die je in cache hebt gezet.

Zoek in de appstore op de ipad op 'Mctube pro'

De illusie van de glanzende vleugel

Ik was afgelopen weekend ergens waar ik een beetje weggestopt in een donkere hoek een prachtige piano ontdekte. Een glanzende zwarte vleugel waar de mooiste sonates voor zijn geschreven... Zo een waar mijn muzikale hart harder van gaat kloppen... Zo een waarvan ik denk.. hoe zou die klinken.. O het is vast en zeker majestueus en grandioos en nog meer van dat. Ik durf het niet! Er zijn allemaal mensen!

Maar mijn vingers jeuken en als ik er voor de zoveelste keer langsheen loop, en er niet meer zoveel mensen zijn, doe ik het gewoon! Ik neem ik plaats op de kruk. Ik kijk even om me heen, ik leg mijn vingers op de gladde toetsen en ik begin mijn eeuwige klassieker für Elise....

Aarch, mijn hart verschrompelt zich, wat hoort mijn oor!? De klanken zijn dof en de toetsen gaan stug.. Ja, ze ogen zelfs een beetje grauw nu ik beter kijk.. Ik maak het lied af en applaudisseer voor mezelf voor het proberen. Ik ga gauw naar huis.

Daar zie ik mijn eigen piano. Die is meer dan 100 jaar oud en de verf bladdert er af. Hij is een halve toon off-key en hier en daar wat vals, en er is een snaar geknapt, en één toets blijft altijd steken. Past precies bij mij :). Maar hij klinkt altijd helder en puur, de toetsen zijn soepel en uitnodigend en maakt echte muziek die doordringt. (Ja, dat vinden de buren waarschijnlijk ook). Door de muren, maar ik bedoel, tot in het hart. Inspiratie ten top, op mijn piano's zijn de sonates geschreven ik weet het zeker!

Ik ga hem eens even laten stemmen en opknappen, en dan is hij weer speelklaar. Zoals met zoveel dingen, wat ben ik toch weer blij dat ik hem heb. En wie heeft er nu ruimte voor een vleugel?